Život kao film

Scenario za uspeh

Pekićev doprinos filmskoj umetnosti je tema koja nije dovoljno poznata javnosti, uprkos činjenici da se on na ovom polju dokazao kao talentovan stvaralac godinama pre objavljivanja svog prvog romana.

 

Po izlasku iz zatvora Pekić upisuje studije eksperimentalne psihologije na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Studije napušta krajem pedesetih godina prošlog veka u momentu kada mu se dešavaju velike promene na ličnom i profesionalnom planu.

Nekako se poklopilo da u periodu kada se oženio svojom budućom doživotnom saputnicom Ljiljanom Glišić, ostvari i uspeh na konkursima „Lovćen filma“ za filmske scenarije. Za anonimno poslate radove osvaja i Prvu i Drugu nagradu konkursa! „Lovćen film“ ga je odmah i zaposlio.

Rođenje kćerke Aleksandre i profesionalni angažman filmskog scenariste ga udaljavaju od studija. Istovremeno i definitivno trasiraju njegov put kroz svet pisane reči.

Supruga Ljiljana, diplomirani inženjer arhitekture, bila je vredan saradnik na tom putu. Zahvaljujući njenom i Aleksandrinom trudu imamo priliku da se iz godine u godinu upoznajemo sa do sada neobjavljenim Pekićevim spisima.

 

Kanski festival i brojne nagrade

Film „Dan četrnaesti“, snimljen po Pekićevom scenariju, prikazan je u Kanu 1961. godine. Priča o četvorici osuđenika privukla je pažnju kritičara i naišla na izuzetno pozitivne ocene.

U periodu do 1989. godine Pekić potpisuje scenarije sedam igranih filmova. Broj scenarija u čijem pisanju je aktivno učestvovao daleko je veći. Događalo se i da njegove intervencije na postojećim tekstovima drugih autora ostanu bez potpisa.

Filmovi „Vreme čuda“ i „Đavolji raj“ nastali su kao adaptacija Pekićevih knjiga. Oba ova ostvarenja snimljena su pred raspad SFRJ i ostvarila su zapažen uspeh na međunarodnim festivalima.

 

Drama na radiju i u teatru

Pekićev opus obuhvata i brojna dramska dela pisana za radio i pozorište. Nakon odlaska iz zemlje, Pekić uspostavlja saradnju sa radio stanicama u Štutgartu i Kelnu.

Od 27 njegovih drama koje su objavljene na srpskom čak 17 je svoju premijeru imalo na nemačkom jeziku. Neka od tih ostvarenja, poput drame „Generali ili srodstvo po oružju“, predstavljaju nezaobilazne sastojke svake antologije srpske dramske književnosti.

Predstava „Korešpodencija“ u dramatizaciji Borislava Mihajlovića Mihiza, sa Danilom Batom Stojkovićem u glavnoj ulozi, igrana je u beogradskom Ateljeu 212 pune 23 godine. Ova predstava je svoj pozorišni život nastavila u režiji Gorčina Stojanovića u Zvezdara teatru.

Na talasima londonskog Bi-Bi-Sija, Pekić je od 1986-1991. godine čitao svoja „Pisma iz Londona”. Ti tekstovi su objavljeni u tri knjige pod nazivom „Pisma iz tuđine“, „Nova pisma iz tuđine“ i „Poslednja pisma iz tuđine“. „Sentimentalna povest britanskog carstva“ je posthumno objavljen zbornik Pekićevih tekstova o britanskoj istoriji koji su emitovani na talasima istog radija kao i „Pisma iz Londona“.

Svojim životnim dramama Pekić je pristupao sa gospodski odmerenom dozom ironije. Uprkos brojnim nepravdama koje je stoički podneo, verovao je da je moguće urediti srpsku državu i društvo u skladu sa demokratskim načelima.

Za to se borio svojom rečju i svojim delima, uvek zagledan u ono što može biti, ne u ono što je ostalo iza njega.